Koos en Kleppie Konténâh stopt. Een project van het Wijk Poppen Theater uit Den Haag. Een project waar ik 24 seizoenen (van de 25) aan heb meegedaan. Toen het project begon in 1994 had ik  gereageerd op de advertentie die in de Volkskrant stond. Ik kreeg heel leuk allerlei verhalen die kinderen uit Spoorwijk verzonnen hadden toegestuurd en toen werd het stil. Geen reactie meer. Een jaar later in 1995 stond weer diezelfde advertentie in de krant. Weer gereageerd. Dit keer was het wel raak.  Op naar een bijeenkomst in jeugdtheater Pierrot in Den Haag.

De container

Daar vertelde Mirjam Ghijssels, een van de initiatiefnemers van het project, wat het project behelsde en wat er van je verwacht werd. Het Wijk Poppen Theater heeft een oude zeecontainer omgebouwd tot poppenkast. Voor de speelopening zit een grote klep die met twee ijzeren buizen omhoog wordt gedaan als er gespeeld gaat worden. Dat is best wel een gevaarlijk klusje omdat de klep erg zwaar is.

Er is voor een zeecontainer gekozen omdat een caravan niet mag blijven staan en een bus wegenbelasting kost. Bovendien is een container beter bestand tegen inbraak en vandalisme. Want hij moet kunnen staan in wijken waar het er soms heftig aan toe kan gaan en sommigen een ander besef hebben van mijn en dijn. Zo hebben we de afgelopen 24 jaar heel wat pleinen en plekken van Den Haag leren kennen. Ik noem er een aantal. Het Oranjeplein,  Helena van Doeverenplantsoen, Lamgroen, Joubertplantsoen, Wijkpark, Tennierstraat, Cantateplein, Scheepersstraat, Kockstraat, Koningsplein en nog veel meer.

Doel van het project

Op die pleinen, plantsoenen en straten was het als de container ging spelen feest.  In het begin waren er ook nog muzikanten bij. Al snel bleef alleen de poppenspeler over samen met iemand voor de techniek en iemand voor de  algehele leiding.  Als de voorstelling van de poppenspeler is afgelopen mogen kinderen zelf in groepjes poppenkast gaan spelen in de container. Daar zit de kracht van het project. Kinderen die niet of nauwelijks met cultuur in aanraking komen in hun vrije tijd, laten kennismaken met (poppen)theater.  Een ander doel was om kinderen die in de grote vakantie niet op vakantie gingen een stukje vermaak bieden.  Maar in de loop der jaren waren er tijdens de grote vakantie steeds minder kinderen die niet op vakantie gingen en verviel min of meer dit doel. De periode van spelen werd ook korter en compacter en gingen we spelen op andere dagen en tijden. Vooral omdat de schooltijden veranderden en veel kinderen niet meer de hele woensdagmiddag vrij zijn. We gingen open op het moment dat de kinderen de gelegenheid hadden om te komen kijken.

Om de kinderen te kunnen laten spelen zijn er een groot aantal poppen aangeschaft of hebben we gekregen. Langzaam groeide de keus aan karakters voor de kinderen om uit te kiezen. Het spelen van een kort verhaaltje vergt soms veel van kinderen. De afgelopen jaren kwamen er ook steeds jongere kinderen naar de voorstellingen kijken. Kinderen die nog helemaal niet toe zijn aan het samen spelen van een voorstellinkje.  Voor hen is staan in de container en even de pop laten zien al voldoende.  Eventueel met een liedje waarin de pop dingen kan laten zien als dansen, springen, slapen enzovoorts. Wat vooral dan heel leuk is om te zien, zijn de trotse ouders die hun kind met hun smartphone fotograferen of filmen.

Minder leuke kanten

Natuurlijk waren er ook minder leuke kanten aan dit project. Bijvoorbeeld het ene seizoen waarin het constant regende op de woensdag en zaterdag. Dan was er geen kind te bekennen. Maar ook een plein waar we niet mochten staan om dat de ambtenaar van de gemeente vond dat er een vergunning moest zijn.  Of die keer dat een kind een pop trachtte te stelen door hem snel weg te grissen toen de zijdeur open ging. Of dat er een zak patat naar binnenvloog of  dat er steentjes naar binnen werden gegooid. Om nog maar te zwijgen dat er door volwassenen met vuurwapens werd gezwaaid.  Dat vonden we zo gevaarlijk dat we niet verder zijn gegaan op dat plein en subiet de container er hebben weggehaald.  Het is ook wel voorgekomen dat we de container voortijdig moesten sluiten zonder dat de kinderen konden spelen omdat de iets oudere jeugd zich op een negatieve manier moest laten gelden. Gelukkig was het in de meeste gevallen wel altijd een feest.

Mijn motivatie om mee te doen

In 1995 was ik net 2 jaar bezig met mijn eigen bedrijf. Ik zocht een manier om geld te kunnen verdienen tijdens de zomermaanden. Dat is een een wat slappere tijd vanwege dat iedereen met vakantie is. Ik wilde er minstens 1000 gulden mee verdienen. Dat is ruimschoots gelukt.  Ook vind ik de doelstelling om kinderen poppenkast te laten spelen voor elkaar erg leuk. Nu ik  25 jaar verder ben is de noodzaak om  geld te verdienen in de zomermaanden wat minder geworden. Nu is het een project om er leuk naast je andere voorstellingen bij te doen.

Wat is er in al die jaren veranderd?

Aan het spel van de kinderen is niet zo heel veel veranderd. Als je niet oppast gaan de poppen elkaar slaan en vechten. Maar ook volwassenen hebben die neiging als ze voor het eerst poppenkast spelen. Wel is de doelgroep die voor de container zit wat jonger geworden. De speelperiode is veel korter geworden omdat het beleid van de gemeente Den Haag is veranderd en er gewoon minder geld te besteden was.  Mirjam Ghijssels heeft het toch elk jaar weer geld weten los te peuteren. Soms moest ze praten als Brugman om het voor elkaar te krijgen maar, het is gelukt. De container is natuurlijk ook veranderd. Langzaam begon hij af te takelen. Gelukkig wist Marque Fase hem ieder jaar weer op te knappen. Maar nu vallen overal de gaten in en kun je op diverse plekken vrolijk de buitenlucht zien. Een wonder is wel dat de container op een keer na gevrijwaard is gebleven van graffiti.

Het was en is een bijzonder project.