Wat is er veranderd aan het publiek? (de doelgroep)

Op zich is het publiek, overwegend kinderen, niet zo heel erg veel veranderd. Kinderen van nu vinden nog steeds dezelfde dingen leuk, grappig, griezelig en spannend als dertig jaar geleden. Wat wel veranderd is, is dat de leeftijd waarop kinderen voor het eerst naar een poppenspel kijken is gedaald. In mijn beginperiode was het vooral de kleuterleeftijd maar, tegenwoordig kijken peuters al naar mijn poppenspel en soms zelfs al dreumesen.

Jonger wordend publiek

Het is niet voor niets dat ik voorstellingen ben gaan maken die ook peuters aanspreken. De verhalen zijn eenvoudiger dan die voor schoolkinderen.  Peuters kijken ook anders naar een spel dan kleuters. Kleuters reageren veel meer op hetgeen ze zien. Peuters kijken vaak vol verbazing en verwondering naar wat ze zien en zijn mij vaak ineens kwijt. “Waar is die meneer nou?” vragen ze dan.

Concentratieboog

Wat zeker veranderd is, mede door de lagere leeftijd waarop men begint kijken, is de concentratieboog van de kinderen. Die is in de loop der jaren teruggelopen. Kon ik vroeger met gemak een voorstelling van een uur spelen. Tegenwoordig houden ze het nog maar amper 40 minuten vol. De aandacht spanne van peuters is nog korter. Maximaal 20 minuten en als je geluk hebt 25 minuten. Wel is het zo dat ook al beginnen ze te wiebelen en draaien op hun stoel, ze toch het verhaal blijven volgen. Het geldt zowel voor peuters als voor kleuters en schoolkinderen.

Toen ik net begon met mijn bedrijf kon ik ook met gemak nog voor oudere kinderen spelen. Dan bedoel ik de bovenbouw van de basisschool. Tegenwoordig is de leeftijdsgrens al 8 jaar. Daarna vinden kinderen het minder interessant of zelfs kinderachtig.  Hoewel, als ze meekijken met jongere kinderen, het nog steeds heel erg leuk vinden. Ze vergeten kennelijk hun leeftijd op dat moment. In een enkel geval doen ze net zo hard mee met de jongere kinderen.

Oudere kinderen genieten toch ook nog

Kinderen van nu zijn sneller toe aan een nieuwe levensfase. Ze hebben al veel meer gezien dan toen ik zelf een kleine jongen was en naar het poppentheater toeging. Oudere kinderen kijken vaak ook met andere ogen naar het spel. Vinden vaak die jongere kinderen maar herrieschoppers en ze praten overal doorheen. Oudere kinderen kijken ook meer naar de technische kant van het spel. Hoe krijgt die man het voor elkaar om 3 poppen tegelijk te laten zien. Hij heeft toch maar twee handen? Ook denken ze vaak dat er meerdere spelers in de kast zitten. Omdat ik kennelijk heel snel van stem kan wisselen en de stemmen kennelijk erg verschillen.