Voor het eerst spelen op Binnenwegplein

En dan wordt je opeens gevraagd om een keer een gastoptreden te verzorgen voor Coöperatieve Vereniging Permanente Poppenkast in Rotterdam. Dat betekent dat je op een woensdag-, zaterdag- of zondagmiddag een drietal voorstellingen speelt in de de permanente buitenpoppenkast die staat op het Binnenwegplein in Rotterdam.  De poppenkast maakt deel uit van een gebouwtje. Het gebouwtje bestaat uit 3 delen. Een pizzeria, een tostihuis en de permanente poppenkast. Voor de poppenkast staan permanente banken.  Als de grote luifel omhoog gaat komt er een poppenkast tevoorschijn.

Gastspelers

Een van de redenen om gastspelers te gaan uitnodigen (ik ben niet de enige) is omdat twee van de drie vaste poppenspelers van deze poppenkast al wat ouder worden en minder willen gaan spelen.  Ook Charlotte de Lange, Klaas-Herman Duursema, Egon Adel en Marco Kalkman zijn er gastspeler. De vaste bespelers zijn Wim Noordegraaf, Koos Wieman en John de Winter.

De eerste keer

Voordat ik er ging spelen ben ik eerst een keer wezen kijken bij deze poppenkast. John de Winter was aan de beurt die dag.  Ik had hem nog nooit zien spelen. Tussen de voorstellingen door legde hij van alles uit hoe het allemaal in zijn werk ging. Dit alles gezien te hebben wilde ik graag wel een keer komen spelen in deze poppenkast. Op 7 augustus was het zover. Ook al heb ik heel wat jaren speelervaring toch was ik nerveus en vond ik het spannend. Want ja, je weet niet wat je kunt verwachten. Ook heb ik eigenlijk nog nooit een hele voorstelling  staand in een niet mobiele kast gespeeld.

Al een half uur van tevoren kwam er publiek zitten. De eerste voorstelling die ik ging spelen was Jan Klaassen en de boef. Mijn nieuwste voorstelling. Ook had ik muziek meegenomen. Op CD en USB stick.  Voor het geval dat. De CD waarop ik de muziek had gebrand werd niet herkend door de CD speler. Gelukkig deed de USB stick het wel.

Na de eerste voorstelling was alle spanning weg. Ik had verwacht dat het er veel heftiger aan toe zou gaan. Want ik had het publiek van de Zeecontainer in mijn gedachten. Bij de voorstellingen bij deze poppenkast zitten veel volwassenen bij. Iets dat bij de Zeecontainer in Den Haag niet het geval was. Bennie Billenbijter, de tweede voorstelling werd ook zeer goed ontvangen. De laatste voorstelling werd vooral beheerst door twee schreeuwende kinderen. Die maar niet wilde stoppen met schreeuwen. Ook dreigde een van de twee naar de kast te komen om te proberen de poppen te pakken. Gelukkig liep het goed af. Maar waarom roepen de ouders hun kind niet tot de orde? Het stoort namelijk de rest van het publiek en als speler ben je op zo’n moment kwetsbaar en bijna machteloos. Want ook via de poppen de kinderen tot rust manen werkte in dit geval niet.

Fooi/Mandsen

Officieel is een voorstelling bij deze poppenkast kijken gratis. De gemeente Rotterdam geeft een subsidie voor de spelers. Toch komt er bij iedere voorstelling een kistje uit de kast waar het publiek, meestal de kinderen, geld in kunnen stoppen. Je zou denken als het gratis is doet niemand het toch. Het tegendeel is waar. Er komt heel veel klein geld binnen. De ‘buit’ van mijn eerste gastoptreden leverde 31 Euro op.

Toch niet de eerste keer…

Het was eigenlijk niet echt de allereerste keer dat ik voor de permanente poppenkast optrad. Toen ze 15 jaar bestonden heb ik al eens eerder voor ze gespeeld. Dat was met mijn eigen poppenkast en toen stond ik op de Lijnbaan in Rotterdam. Nu heb ik gepeeld in de permanente kast op het Binnenwegplein.