Ik heb nu een aantal voorstellingen met Jan Klaassen en Katrijn achter de rug.  Wat me opviel tijdens deze voorstellingen was dat de kinderen niet meer automatisch op de vraag “Jullie weten toch wel wie ik ben?” Jan Klaassen antwoorden.

Ze wisten het gewoonweg echt niet. Dreigt Jan Klaassen uit het collectieve geheugen van kinderen te verdwijnen?  Als je deze vraag stelde toen ik zelf nog een kleine jongen was, wist iedereen dat  een man met een kromme muts, grote neus en rode wangen, Jan Klaassen was.

Film van Ome Willem

Maar goed toen was de film van Ome Willem op televisie (die van deze vuist op deze vuist) en hierin zat altijd een stuk poppenspel met Jan Klaassen en Katrijn en hun kleine zoon Jantje.  Ook werd er door kleuterleidsters nog volop poppenkast gespeeld. Ze gebruikten vaak Jan en Katrijn om kinderen dingen te leren. Heel langzaam begint nu de uittocht van de kleuterleidsters die nog de KLOS hebben gedaan. Ze gaan met pensioen.

Voor poppenkastspelen op de basisschool is tegenwoordig ook helemaal geen tijd en aandacht  meer. De PABO-studenten leren het waarschijnlijk ook niet meer. Terwijl poppenspel zo’n geweldig prachtig middel is omdat het op vele ontwikkelingsgebieden van kinderen een beroep doet.  Met poppen krijg je vaak dingen makkelijker aangeleerd en blijven de kinderen het veel beter onthouden dan met voorlezen, vertellen of een instructievideo.

Verstoffen

Op veel basisscholen waar ik kom staat de poppenkast die door de leerkrachten gebruikt kunnen worden in een hoekje van materialenhok van de speelzaal te verstoffen.  Dat vind ik heel jammer. Maar zo nu en dan kom je op een school waar de poppenkast nog in de klas staat en waar poppenkastpoppen in de klas aanwezig zijn. Vaak is dat dan bij zo’n oude KLOS kleuterjuf.

Het zou toch jammer zijn als Jan Klaassen straks helemaal uit beeld is verdwenen. Daarom blijft mijn voorstelling denk nog lang op het repertoire aanwezig en ga ik nog een ander traditioneel Jan KLaassenspel ontwikkelen. Tenminste dat is mijn idee erover.