Wat is er veranderd aan mijn mening over Jan Klaassen en Katrijn?
Zelf ben ik groot geworden met de verhalen van Poppentheater Toermalijn. Sprookjesachtige verhalen. Van Jan Klaassen en Katrijn moest ik niets weten. Hij was bij de Film van Ome Willem op tv. Dat was wel aardig maar zoals Jan op scholen gebruikt werd, vond ik het niet leuk. Het was moralistisch en belerend. Bovendien een mengeling tussen het hier en nu en sprookjes.
Daar kwam verandering in toen ik op het festival in Meppel Wim Kerkhove zijn spel zag spelen. Jan Klaassen in de traditionele vorm. Dat vond ik geweldig. Jaren later ging hij cursus geven in het traditionele Jan Klaassenspel. Toen ik hoorde hoeveel boeken je er voor moest lezen en hoorde hoe streng hij was in zijn lessen, dacht ik dat het niets voor mij was.
Daar kwam in 2018 verandering in. Toen zag ik op de Dam in Amsterdam voor het eerst de opvolger van Wim Kerkhove, Egon Adel zijn Jan Klaassenspel spelen. Dat vond ik erg leuk. Tijdens het 125 jaar Poppenkast op de Dam festival zag ik ook de Engelse en Italiaanse variant. Toen was ik om en ging begin 2019 de Jan Klaassencursus volgen. Inmiddels gegeven door Egon Adel. Ook de hoeveelheid literatuur die je moest lezen viel heel erg mee. Met goed gevolg de cursus afgelegd en ook goedgekeurd door die strenge Wim Kerkhove.
Zo ben ik naast poppenspeler van sprookjesachtige verhalen, ook Jan Klaassenspeler geworden. Mede om de traditie van het Jan Klaassenspel levend te houden en voort te zetten. Het biedt ook een leuk tegenwicht aan het spelen van sprookjesachtige verhalen. Jan Klaassen is in het hier en nu en is niks sprookjesachtig. Kan gaan over de actualiteit wat bij sprookjes niet of nauwelijks kan.